Zatrucie tlenkiem węgla

Dlaczego jak najszybsze poddanie się terapii hiperbarycznej jest takie ważne?
Tlenek węgla 200 razy lepiej wiąże się z hemoglobiną niż tlen. Krew nie ma
wówczas szansy transportowania tlenu do tkanek, które stopniowo obumierają.
Najmniej odporny na niedotlenienie jest mózg – bardzo szybko dochodzi do
jego uszkodzenia. W normalnych warunkach trudno jest wyeliminować tlenek
węgla z organizmu (trwa to wiele godzin). Zabieg w komorze hiperbarycznej
znacznie skraca ten czas, a co za tym idzie, potencjalne uszkodzenia są
mniejsze.
Dodatkowo tlen hiperbaryczny rozpuszcza się w osoczu i jest wraz z krwią
przenoszony do wszystkich tkanek, ich dotlenienie jest więc jeszcze lepsze.
To właśnie dlatego tak ważne jest, aby ktoś, kto znajdzie osobę nieprzytomną i
ma podejrzenia, że przyczyną może być zatrucie czadem, jak najszybciej
powiadomił pogotowie ratunkowe i poprosił o przewiezienie do najbliższej
komory hiperbarycznej.
Zapalenie spowodowane tlenkiem węgla wpływa na uszkodzenie tkanek. Nie
wiadomo, czy leczenie przeciwzapalne lub inne postępowanie neuroprotekcyjne,
takie jak indukowana hipotermia, mogłoby poprawić wyniki terapii zatrucia
tlenkiem węgla.
Wytyczne
The Undersea and Hyperbaric Medical Society zaleca terapię hiperbarycznym
tlenem pacjentom z ostrym zatruciem tlenkiem węgla (tj. z objawami
krótkotrwałej bądź przedłużającej się utraty przytomności, objawami
neurologicznymi, zaburzeniami sercowo – naczyniowymi czy też ostrą kwasicą)
lub osobom w wieku ≥36 lat, u których ekspozycja na tlenek węgla trwała ≥24
godziny (łącznie z okresowymi ekspozycjami) lub odsetek hemoglobiny
tlenkowęglowej wynosi ≥25%.
Clinical Policies Subcommittee of the American College of Emergency
Physicians twierdzi, że hiperbaryczny tlen jest terapeutyczną opcją dla
zatrutych [tlenkiem węgla] pacjentów, jednak jego użycie nie może być
zalecane. (…) Żaden z klinicznych wskaźników, łącznie z odsetkiem
hemoglobiny tlenkowęglowej, nie identyfikuje podgrupy zatrutych [tlenkiem
węgla] pacjentów, u których [hiperbaryczny tlen] prawdopodobnie przyniesie
najwięcej korzyści lub też spowoduje szkodę. Podkomisja zaleca
przeprowadzenie dużego, wieloośrodkowego badania klinicznego, które
zaprojektowano by w identyczny sposób jak opisane wcześniej badanie
jednoośrodkowe. Moje zalecenia są odmienne od przedstawionych powyżej.
Na podstawie dostępnych informacji, obejmujących wyniki badań

biochemicznych i przeprowadzonych na zwierzętach, oraz przynajmniej jednej
rygorystycznej próby klinicznej zdecydowanie zalecam rozważenie terapii
hiperbarycznym tlenem u pacjentów zatrutych tlenkiem węgla.
Wnioski i zalecenia
U pacjentów, którzy zatruli się tlenkiem węgla, tak jak w opisywanym
na początku artykułu przypadku, należy natychmiast wdrożyć leczenie
normobarycznym tlenem (z największą możliwą frakcją wdychanego tlenu),
co przyspiesza wydalanie tlenku węgla. Należy też zidentyfikować i usunąć
źródło tlenku węgla.
Zatrucie tlenkiem węgla może mieć trwałe następstwa. Lekarze oceniający
pacjentów z ostrym zatruciem powinni rozważyć leczenie hiperbarycznym
tlenem. Mimo że kilka randomizowanych badań klinicznych nie wykazało
skuteczności takiego leczenia, to w najbardziej rygorystycznych badaniach,
odsetek zaburzeń czynności poznawczych w 6. tygodniu wyniósł 25%,
co odpowiada 46% redukcji odsetka powikłań stwierdzanego wśród pacjentów
otrzymujących tlen normobaryczny. Należy poinformować pacjentów, że
całkowity powrót do zdrowia po zatruciu może być niemożliwy i skierować
na leczenie powikłań do odpowiednich specjalistów.
Do zatrucia tlenkiem węgla opisanego na wstępie artykułu doszło z powodu
wadliwego działania domowego piecyka. Należy informować pacjentów, jak
minimalizować ryzyko ekspozycji na tlenek węgla (unikanie pracy silników
spalinowych w zamkniętych pomieszczeniach, przeprowadzanie okresowych
przeglądów technicznych piecyków). Powinno się ich też zachęcać do kupna
i zainstalowania detektorów tlenku węgla.
Normobaria realizuje wszystkie pozytywne działania Hiperbarycznej Terapii
Tlenowej (HBOT) w dodatku powiększając ich efektywność dzięki
dwutlenkowi węgla i wodorowi, jednocześnie eliminując wszystkie jej
zagrożenia i ryzyka jak i wszelkie jej niedogodności.